حسرت وجودشو می خورم. فالوش می کنم تا نگاش کنم. که از من شادتره قشنگ تره مرتبتره رنگی تره. همسنمه. هم اسممه. نمی خوام خودمو آزار بدم ولی خب هست. خیلی از چیزهایی که می خواستم باشم درش هست. به نظرم میلم بهشون قابل حذف نیست و اگه نتونستم عاملشون باشم باید تماشاشون کنم. همین. و آه :) چه حس عزیز آرامش بخشیه وقتی که بعد از یک مدت توی نوتیفیکشن ها می بینمش و رنگ و نگارهاش رو نمی پسندم. مثل دختری که آخر قصه برمی گرده سراغ پسرک کمتر خوب عاشق تر. مثل اون آنفالو می کنم یاسمین مو نارنجی رو.