متوجه شدم به کامی کم غذا می دادم این چند روز. ایشون کاهودانشون بسیار گسترده تر از تخمین من بوده. الان واقعن شرمندم به خاطر گشنگی هایی که کشیده. و شنا نمی کنه دیگه. ول می ده خودشو که بره ته آب. بعد گوله گوله از اون زیر هوا برا من می فرسته بالا. می گیرمش میارمش رو سطح یه چند لحظه نگهش می دارم که شنا یادش بیاد. یه ذره فکر می کنه. یه سری حرکات شبیه شنا انجام میده. بعد ولش که می کنم خودشو ول می ده در تبعیت از من. سنگین. مستقیم. تا ته. بعد برای تنبیه من که معلق نگهش داشتم و ازش کارهای سخت خواستم می رینه. وسیییع می رینه. سرچ کردم. لاک پشت ها در تنبیه قدرت تعلیقگرشون به صورت غریزی می رینن. که خیلی منطقی میاد چون ممکنه بتونن به هیکل قدرت تعلیقگر برینن. فقط زمان و مکان باید یاری کنه.. در کل عین منه کامی. هم اون شنا نکردنش. هم واکنشش به ناتوانیش. ( دنده ی یاسی یادتون هست؟ ) هم کل پروسه ی ریدنش به زندگیش. هم بی حالی سطح روزش. هم گوشه گیری شب هاش. هم نظاره گریش. هم تلاشش برای فرار. منم عین خداوندم در مقابلش. می ذارم در رین و ناتوانی هاش بلوله.
پ.ن. بابام صداش می زنه جَک! :))) نمی دونم چرا! و خب مصرانه ادامه می ده :). مامانم بهش علاقمند شده که خیلی عجیبه چون مامانم از سخت پوستان بیزاره. هی میاد بهش سر میزنه و ازش خواهش می کنه تا وقتی پیش منه زنده بمونه :))
خلاصه این ها :)
:)
خانواده ی سوییت و جذاب عزیزت:)
^>^ وای فکر نمی کردم بتونیم این طوری هم به نظر بیاییم! و این گونه است که می گویند نوشتن نه فقط آینده که حتی گذشته را و اصلن بیشتر گذشته را می تواند تغییر دهد. احسنت بر او!