چقدر من بچه بودم ماساری رو دوست می داشتم. اون رییِل لاوش چقدر به من حس رییِل لاو می داد. بعد چقدر غصه می خوردم که یارو چنین چیز زیبایی سروده ولی تا این حد کُس بازه! بلد بودم همیشه غصه های ابلهانه بخورم.
پ.ن.. ساسی مانکن چرا گوش نمی دادم؟! خیلی خوبه که!
اون روز پریسا میگفت نمیدونم چرا اون موقع ها که سن ساسی گوش دادنمون بود نمیدادیم حالا عین بچه دبیرستانیا با اهنگ ساسی و تهی ذوق میکنیم و اطرافیانمون به چشم یه مشت انتلکت عقده ای بهمون نگا میکنن
خاک تو سرمون. گرفتار گوز گوز کردن روشنفکری بودیم. کللن از هر دوره ای گذر کردم با یک بقچه عقده بود!
من از ریل لاوش متنفر بودم.متنفر متنفر.
ساسی خوبه.من حفظشم.
:| تفاهم نداریم. طلاق بگیریم :))